Bir sonbahar günü. Ağaçlar, kuruyan yapraklarını soğuk toprağa dökmüş.
Hafif bir rüzgar var, yorgun yüzümü okşayan. Serin, ince.
Aklımda bir soru.
Çocuk olduğumuzdan mıydı toz pembeliği hayatın?
Çocukluğa büyüyen bir hayat benimkisi.
Olabildiğince alaylı ve olabildiğince acı.
Saçlarım ağardı bu yolculukta.
Nefesim iş, aş yolunda eprimiş.
Ama hayat devam ediyor.
Hayat, hiç kimseye aldırış etmeden tüm kibriyle ses seda vermeden geçiyor.
Bir sonbahar günü.
İçim biraz, bedenim biraz üşüyor.
İş bitimi, hayatın tüm olumsuzluklarına karşı ellerimi arkada bağlayarak kentin sokaklarını adımladım.
Yorulduğumu hissettiğimde gün, yeni yeni asmıştı yüzünü, kararmıştı.
Aydınlık gün ağırdı.
Kararan gün daha da ağırlaşmıştı.
Eve gitmek için durağa yöneldim.
Gelen ilk minibüse binip en arkadaki boş koltuğa çöktüm. Cam kenarını kapmıştım.
Camdan dışarıyı süzdüm bir süre.
Boşluğa bakar gibi baktım.
Dinlendirici bir yanı var cam kenarında oturup da dışarıyı seyretmenin.
Çok geçmedi, bir sonraki durakta soluk benizli bir adam minibüse bindi ve önümdeki koltuğa oturdu.
Dikkat çekici bir yüzü vardı. Alnında sayısız kıvrım, uzamış ve dağınık saçlar ve çökük omuzlar.
Yüzünde, mutluluğu andıran tek bir tortu dahi yoktu.
Hani bazı insanların yüzlerine bakarsınız da ruhları çekilmiş gibi gelir ya size, öyle bir adam, soluk benizli.
Bakışlarımı sebepsiz bir şekilde üstünden alamadım.
Garip bir sessizlik vardı, soluk benizli adamın üstünü kaplayan.
O da gözlerini dışarıya dikmiş, akan hayatları camdan izliyordu.
Çok geçmedi, bir ses çıktı ağzında.
Yanında oturan yaşlı adama yorgun yüzüyle dönüp bir şeyler konuştu:
“Nasıl olacak?”
Ortada hiçbir muhabbet yokken, bu sözleri dile döktü.
Yaşlı adam, soluk benizli adama yüzünü döndü.
Sanki ne diyeceğini önceden kestirmiş gibi dudaklarını ağız içine doğru büküp kafasını sağa sola salladı.
Soluk benizli adam devam etti konuşmaya.
Bir özel şirkette çalışıyormuş. Allah var, işini söyledi de ben unuttum. Asgari ücret alıyormuş. Tamı tamına 5 bin 500 lira. 5 gün önce almış maaşını. 2500 lira ev kirasına vermiş. 320 lira elektrik, 235 lira su faturası… Böyle böyle sıraladı yanındaki yaşlı adama.
Yaşlı adam, soluk benizli adamın her sözüne kafa salladı.
Soluk benizli adamın iki de çocuğu varmış.
Çocuklardan biri ortaokula diğeri liseye gidiyormuş. Kaçıncı sınıf olduklarını söylemedi. O kadar anlattı. Dili bu kadarına döndü belki de. İçine ne sözler akıttı bilmiyorum.
Bu kadar bir konuşmayla belki de çok şey anlattığını düşünerek ya da anlattığı şeylerin ilacını bulamamış gibi yine gözlerini camdan dışarıya döndü.
Minibüsün tüm yolcularına baktım. Herkes birbirine benziyor. Ben herkese. Tüm yüzler birbirine ayna gibi.
Bir minibüste buluşan umut hamalları gibiydik. Ama soluk benizli adamın sorusu kadar dermansız umutlar.
Soluk benizli adam ineceği durağa yakın ayaklandı oturduğu yerden, son bir kez baktım yüzüne. Minibüs durağa yanaşınca indi.
İnerken ellerini arkada bağladı.
Minibüs tekrardan hareket etti, ben de bıraktığım yerden dışarıyı izlemeye devam ettim camdan. Aklımda soluk benizli adamın sorusu, “Nasıl olacak?
